Miejscownik jest przypadkiem, który na pierwszy rzut oka nie powinien sprawiać obcokrajowcom większych kłopotów. Przymiotniki, zazwyczaj bezproblemowe, i tym razem nie zaskakują – w liczbie mnogiej mają końcówkę -ych dla wszystkich rodzajów, natomiast w pojedynczej dla męskiego i nijakiego -ym, a dla żeńskiego -ej (po k, g lub spółgłosce miękkiej odpowiednio -ich, -im i -iej). Rzeczowniki również mają przejrzyste reguły użycia poszczególnych końcówek. W liczbie mnogiej posiadają tylko jedną dla wszystkich rodzajów – -ach (formy w Niemczech, we Włoszech i na Węgrzech to wyjątki), a w pojedynczej:
- dla wszystkich rzeczowników twardotematowych (w rodzaju męskim i nijakim z wyjątkiem tematów zakończonych na k, g i ch): -e, np. dębie, mydle, kurze, szklance,
- dla pozostałych rzeczowników męskich i nijakich: -u, np. nożu, zadaniu, śniegu, sitku,
- dla rzeczowników żeńskich miękkotematowych: -i, np. pieśni, babci, krwi (jeśli temat kończy się na spółgłoskę funkcjonalnie miękką, zamiast -i mamy -y rzeczy, wiedzy).
Istnieją oczywiście wyjątki (np. panu, domu), jest ich jednak niewiele. Reguły wydają się przejrzyste i nieskomplikowane, tym bardziej, że rodzaj męski i nijaki odmieniają się tak samo. Można jednak zauważyć, nawet na przytoczonych przykładach, że sprawa wcale nie jest tak prosta.
Końcówka -e bowiem ma właściwość zmiękczania poprzedzających spółgłosek (dlatego mamy np. formę dębie, a nie dębe). Co więcej, niektóre z nich pod jej wpływem całkowicie zmieniają swoje brzmienie, np. lato – lecie, droga – drodze. Wymiany te jednak również dokonują się według ścisłych reguł, które prezentuje poniższa tabela:
W miejscowniku wymieniają się jednak nie tylko spółgłoski i grupy spółgłoskowe, lecz także niektóre samogłoski. Tak samo jak w innych przypadkach mamy oczywiście zamiany np. ą na ę (dąb – dębie) czy ó na o (stół – stole), miejscownik dokłada jednak kolejne – a, o i ó, znajdujące się przed spółgłoskami zębowymi (d, t, z, s, n) oraz ł, a po spółgłoskach miękkich, zmiękczonych lub funkcjonalnie miękkich, przekształcają się w e (np. miasto – mieście, anioł – aniele, popiół – popiele). Istnieje jednak sporo wyjątków od tej reguły (np. siano – sianie, miotła – miotle), lepiej więc, żeby obcojęzyczni studenci odmiany poszczególnych wyrazów nauczyli się na pamięć.
Autor: Maciej Rączkowski
Kraków leży na (1)……………… (południe) Polski. Jest jednym z najpiękniejszych miast w naszym kraju. Na (2) ………………… (krakowski Rynek) znajdują się ciekawe zabytki. W (3)……….……….. (kościół Mariacki) możemy zobaczyć ołtarz Wita Stwosza, a w (4)………………. (Sukiennice, l. mn.) przykłady malarstwa polskiego. Na (5)……………. (szczyt) wieży ratuszowej znajduje się zegar.
W (6)………………(katedra wawelska) znajdziemy piękne sarkofagi królów polskich. Dalej, w (7)………………(komnaty, l. mn.) renesansowe arrasy, a na (8)………… (strop) sali Poselskiej - słynne głowy wawelskie. Na (9)…………………….(krakowski Kazimierz) możemy napić się kawy. W (10) …………..…………. (stylowa kawiarnia, l. mn.), albo pospacerować po (11)………………….. (klimatyczne uliczki, l. mn.). W (12) …………….. (Wieliczka) zwiedzimy kopalnię soli, przebywając w (13) ……………………………………. (podziemny mikroklimat). Jednym słowem – warto spędzać czas w (14)………………………(Małopolska)!
Plik z ćwiczeniami do druku do pobrania w grupie dla nauczycieli
Opracowanie ćwiczeń: Agnieszka Jancik